قدرت عادت

دکترها به بورلی گفتند که در مورد آسیبی که تا به الان وارد شده کاری نمی توانند بکنند، ولی دز بالایی از داروهای ضد ویروسی ممکن است از گسترش آن جلوگیری کند. یوجین به کما رفت و به مدت ده روز با مرگ دست و پنجه نرم می کرد. داروها به تدریج با بیماری مقابله کردند، تبش فروکش کرد و ویروس ناپدید شد. وقتی که بالاخره بیدار شد، ضعیف و گیج بود و نمی توانست غذا را به درستی ببلعد. او نمی توانست جمله ای بگوید و گاهی اوقات به زحمت نفس می کشید، گویی موقتا فراموش کرده بود چگونه نفس بکشد. ولی به هر حال زنده بود.سرانجام یوجین به اندازه کافی خوب شد تا یک سری آزمایش بدهد. دکترها از فهمیدن اینکه بدن او – از جمله سیستم عصبی وی- به میزان زیادی دست نخورده مانده شگفت زده شدند. او می توانست اندام هایش را تکان دهد و به نور و صدا پاسخ می داد. با وجود این، اسکن های گرفته شده از سر او سایه های شومی را نزدیک مرکز مغزش نشان می دادند. این ویروس یک بافت بیضی شکل نزدیک جایی که جمجمه و ستون فقرات به هم می‌رسند را از بین برده بود. دکتر به بورلی هشدار داد: » ممکن است او دیگر کسی که میشناختید نباشد، لازم است خودتان را برای این وضعیت آماده کنید.»یوجین به بخش دیگری ازبیمارستان منتقل شد. در عرض یک هفته او به راحتی غذا را قورت میداد. یک هفته دیگر گذشت و شروع به صحبت کردن معمولی کرد، می خواست که به او ژله و نمک بدهند، کانال های تلویزیون را عوض می کرد و شکایت می کرد که نمایش های تلویزیون کسل کننده هستند. پنج هفته بعد که یوجین از بیمارستان مرخص شده و به مرکز توانبخشی منتقل شد، می توانست در راهروها قدم بزند و بدون اینکه پرستاران از او بخواهند، آنها را در مورد برنامه های آخر هفته شان راهنمایی می کرد.دکتری به بورلی گفت: «من فکر نمی کنم تا به حال دیده باشم که کسی این گونه به زندگی برگشته باشد. نمی خواهم امید و انتظار شما را بالا ببرم ولی این مورد شگفت انگیز است.»با این وجود، بورلی همچنان نگران بود. در بیمارستان توانبخشی مشخص شد که این بیماری، شوهر او را به شکل نگران کننده ای عوض کرده است. برای مثال، یوجین نمی‌توانست به خاطر بیاورد کدام روز هفته است و هر چند بار هم که دکترها و پرستاران خودشان را به او معرفی میکردند، او نمی توانست نام آنان را به خاطر بیاورد. یک روز بعد از این که پزشکی اتاق یوجین را ترک کرد، او از بورلی پرسید: «چرا آن ها مرتب این سوال‌ها را از من می پرسند؟» وقتی بالاخره به خانه برگشت، اوضاع عجیب تر شد. به نظر می رسید یوجین دوستانش را به خاطر نمی آورد. او در دنبال کردن گفتگوها مشکل داشت. بعضی صبح ها از رختخواب بیرون می آمد، به آشپزخانه میرفت، برای خودش گوشت و تخم مرغ درست میکرد، بعد دوباره زیر پتو بر میگشت و رادیو را روشن می کرد. چهل دقیقه بعد، او این کارها را دوباره انجام می داد: بلند میشد، گوشت و تخم مرغ میپخت، به رختخواب برمیگشت و با رادیو ور میرفت. بعد دوباره همه این کارها را تکرار می کرد.بورلی وحشت زده پیش متخصصان، از جمله محققی در دانشگاه کالیفرنیا، سن دیه گو، رفت که در زمینه از دست دادن حافظه تخصص داشت. و این طور شد که در یک روز آفتابی پاییز، بورلی و یوجین از یک ساختمان کسل کننده در محوطه دانشگاه سر در آوردند، در حالی که دست هم را گرفته بودند و در راهرویی قدم می‌زدند. آن ها به یک اتاق کوچک آزمایش راهنمایی شدند. یوجین شروع به صحبت با زن جوانی کرد که مشغول کار با کامپیوتر بود.